چئ ل سئ روو یا چهل سرود که درگذشته بسیار مورد استفاده قرارمیگرفت والبته شوربختانه امروز کمتراز آن استفاده میشود بیان دیدگاه ها،آرزوهاوامیدهای قومی است که با این زبان صحبت میکنند، قوم مظلوم لک که به دلیل کوچرو بودن،بی سوادی،سرکوب شدید توسط حکومتهاودست نشانده هایشان،ظلم برخی خوانین،...درگذشته به حاشیه رانده شده بودند،اما هوش سرشار،روحیه ی آزادمنشی وذوق خدادادیشان باعث شده است که همواره از خودردهایی به جای بگذارند که شعر ،موسیقی ،فلسفه،مذهب مستقل و... را برای خود دارند که به وسیله برخی از این ابزاربه صورت هوشمندانه ای بر هویت مستقل خود پافشاری نموده اند ،هیچ شاعر برجسته ای در ناحیه لکستان خود را لر یاکرد نخوانده است بلکه بر لک بودن خود تاکید کرده است نمونه ی بارز در اشعارملا منوچهر است که مئ لکم ،، ان معروف است ،اما اگر از نخبگان بگذریم توده ی مردم را مد نظر قرار دهیم میرسیم به چئ ل سئ روو،وقتی به این اشعار نگاه میشود ذره ذره ی ان بر آمده از آمال وآرزو ها وتحمل سختی والبته محیط پیرامونی مردمان آن است،هدف سراینده گان این اشعارهرچه بوده است مهم نیست اما آنچه بر جای مانده است مهم است که میتوان آز آن نتایج قابل اسنادی را ارائه داد،نمونه هایی از این اشعار عبارتند از:

چئ مؤ سه ر گه رین ،چئ مؤ سه ر که وئر ،رئ کئ کئ رماشؤ ، بئ چم ئه را همدو و...

همین چند شعر خود بیانگر یک جغرافیا است که یک سمت آن گرین کوه است که از بیستون آغاز میگرددتااشترانکوه ادامه دارد،البته کل حاشیه ی گرین،که شامل شهر هایی هرسین صحنه نهاوند بروجرد سیلاخور بیرانشهرالشتر نورآباد میشودرا در بر میگیرد،درست دربرابر گرین که وئر قرار دارد که در این بین کوهدشت،پلدختر،دره شهر ،آبدانان وایلام راشامل میشود،نکته قابل توجه حضور قطب تمدن ایران در غرب یعنی کرمانشاه است که به صراحت در این اشعارچندین بارآمده است،جالب است با آنکه این مرز جغرافیایی درجوار شهری چون خر آباد است ولی هیچ نامی از آن در هیچ شعرلکیی وجود ندارد اما حتی از همدان هم نام برده شده است که نشان دهنده ی حضور ایل بزرک ترکاشوند در آن ناحیه است،این جغرافیا نشان دهنده ی یک مرز طبیعی است که پیشینیان لک مان با هوشمندی  آن را برای ما به گذاشته اند ومیتواند راه نمایی برای ما وارثان باشد