همریشه بودن لکی وکردی وتعلق آنها به زبانهای ایرانی شمال غربی
در مجموع با عطف به سه تحول تاریخی زبانشناختی می توان به صورت علمی جایگاه یک گویش را در مورد تعلق آن به زبان های شمال غربی ایرانی یا جنوب غربی ایرانی، مشخص نمود. پیش از پرداختن به متد علمی و ارائه ی تحولات مزبور بهتر است مختصری درباره ی دو شاخه ی فوق الذکر سخن بگوییم. شاخه های زبان های شمال غربی و جنوب غربی ایرانی یک دسته بندی علمی است که بر طبق آن زبان های ایرانی رایج در مغرب ایران زمین باستان از حداقل 2500 سال پیش بدین سو به دو شاخه ی عمده تقسیم می گردد. در شاخه ی جنوب غربی آن زبان فارسی باستان قرار دارد و در شاخه ی شمال غربی آن زبان های مادی و پارتی. به مرور زمان زبان فارسی باستان به صورت زبان فارسی میانه و بعدها به صورت فارسی نوین، فارسی دری، فارسی تاجیکی، گویش های فارسی استان های جنوبی و شمال شرقی ایران، لری و بختیاری در آمده است. در شاخه ی شمال غربی نیز در دوره ی معاصر شاهد زبان های مستقلی همچون کردی، تالشی، سمنانی، مازندرانی و غیره هستیم. حتی زبان بلوچی نیز، فارغ از محل جغرافیایی فعلی آن، به لحاظ علم زبانشناسی متعلق به دسته ی زبان های ایرانی شمال غربی است و گواه بر این حقیقت است که نیاکان بلوچان امروزی از جایی دیگر بدان جا مهاجرت نموده اند. حال به متدولوژی علمی می پردازیم که شمال غربی یا جنوب غربی بودن یک زبان ایرانی را مشخص می سازد: